หลังจากเด็กจากไป 2 ปีกว่าเราได้เจอหันราวๆ 4 ครั้งได้ บางครั้งสั้นๆ ไม่ถึง 1 ชั่งโมง
ตอนนี้นานสุดคือ 2 วัน 2 คืน
เรารู้ว่าทุกวันเราจะคิดถึงเขา แม้ช่วงเวลาสั้นๆ แต่ 700 กว่าวันที่ผ่านมาไม่มีวันไหนไม่คิดถึงเลย
และมีความรู้สึกหลากหลายที่ผุดขึ้นมาในใจ มีความคาดหวังและความผิดหวังอยู่ในนั้นเสมอ
มีความสุข ซาบซึ้งใจและความเศร้าเสียใจคละเคล้ากันไป
บางทีก็อธิบายไม่ได้บอกไม่ถูกว่าเป็นความรู้สึกแบบไหน
ทุกวันคิดถึงแต่ความรู้สึกก็เปลี่ยนไปทุกวันและทุกครั้งที่เจอ
แน่นอนเราคงอยากให้เรารักกันเหมือนเดิม หรือแอบกลัวว่าเด็กจะไม่รักเรา
เอาเข้าจริงสิ่งที่บีบหัวใจมากที่สุดกลับเป็นว่า
เราหวังจะเห็นเขามีชีวิตที่ดี พอเรารู้ว่ามันอาจจะไม่ได้ดีเหมือนที่เราหวัง
เราเสียใจ รู้สึกผิดเพราะคิดว่าถ้าเราอดทนกว่านี้ ดีกว่านี้
เรายังทำอะไรให้คนที่เรารักมากกว่านี้ได้อีกไหม
มีอะไรที่เราทำได้จริงๆ เราคงให้ทุกอย่างไม่ได้ แก้ไข เปลี่ยนแปลงหลายๆ อย่างไม่ได้
แต่ถ้าขอพรได้ ฉันขอให้เธอมีชีวิตที่ดีเท่าที่เธอจะมีได้
ได้แต่บอกว่ารักเหมือนเดิม ได้แต่ปลอบใจว่าเธอไม่ได้เดียวดาย
อย่าเหงาไปเลยยังมีฉันอยู่ตรงนี้อีกคน
อย่ากลัว ถ้ารู้สึกไม่มีใคร โปรดกลับมา อ้อมกอดและความรักนี้จะคงอยู่เพื่อเธอ
ฉันจะรอเธออยู่ตรงนี้เสมอ
