สายสัมพันธ์เชื่อมโยง

ประโยคที่จริงแท้พอได้มา น้ำตาก็ไหล
เหมือนลูกศรที่พุ่งเข้าไปกลางหน้าอก
ทะลุเข้าไปในใจ
นี่คงเป็นหน้าที่หลักของภาษา
และฉันเขียนเพื่อเยียวยาตัวเอง

ค่ำคืนลำพังนั้นยากเย็นเสมอ
หากเคยมีมือน้อยๆ ให้เกาะกุม
ขอบคุณช่วงเวลาดีดีที่เรามีกัน

นะโมชอบนอนโดนตัวคน ต้องคอยจับ
คอนลูบหัว คอยกอดเอาไว้

นะโมชอบนอนแขนหม่ามี๊เสมอ
นม : หม่ามี๊ขอนอนแขนหน่อย (เสียงอ้อนบ้าง เสียงสะอื้นบ้าง)
มม : ทำไมขอนอนแขนทุกวันเลย ชอบเหรอ
นม : ชอบนอนแขนหม่ามี๊

หม่ามี๊สละแขนหนึ่งข้างให้นะโมนอนเสมอ
แม้จะสร้างความปวดเมื่อยให้กับแขนและไหล่มากเพียงใด
การเสียสละนี้หม่ามี๊หวังเพียงให้นะโมได้สัมผัส
ความอบอุ่นปลอดภัย ความไว้วางใจต่อโลก
และสายสัมพันธ์แห่งรักที่ส่งออกไป
เพื่อบอกว่าไม่ต้องกลัวนะเธอไม่ได้อยู่คนเดียว
เธอมีหม่ามี๊เคียงข้างเสมอ ยามดึก ยามมืดมิด จะพบหม่ามี๊ข้างๆ

และแม้วันใดที่ร่างกายของเราไม่ได้สัมผัสกัน
ขอให้สายสันพันธ์นั้นเชื่อมร้อยถักทอให้เธอเติบโตแข็งแรงต่อไป

ว่ายน้ำกับครูพี่ไผ่

นะโมเป็นเด็กไม่ชอบน้ำ
ไม่ชอบอาบน้ำ ไม่ชอบขนาดที่ว่าถ้าถึงเวลาต้องอาบน้ำ
ต้องดุ ต้องหลอกล่อว่าไปล้างรถบ้าง
หรือบอกว่าไม่ต้องอาบแล้วหม่ามี๊จะอาบคนเดียว
นะโมจะวิ่งร้องไห้มาบอกว่านะโมจะอาบ
นะโมอาบน้ำกับหม่ามี๊และบางทีก็อาบกับป่าปี๊


แต่ชอบเล่นน้ำ

เดาว่าไม่ชอบให้น้ำโดนหัวโดนหน้าโดยไม่ตั้งใจ
แต่ถ้าเป็นคนเอาหัวไปโดนน้ำเองก็ชอบ

หม่ามี๊ว่ายน้ำไม่แข็ง เอาจริงๆ ก็แอบกลัวน้ำอยู่
ได้พานะโมไปเล่นน้ำบ้าง
ประจวบเหมาะกับ "อัลมอนด์" ลูกนอยเรียนว่ายน้ำกับครูชื่อ "พี่ไผ่"
เราจึงได้พานะโมไปเรียนว่ายน้ำอย่างเป็นเรื่องเป็นราว

ครูสอนให้บุ๋งๆ (ก้มหน้าลงน้ำและเป่าลมออกมา)
ครูสอนให้ตีขาและลอยไปกับครู
ครูพยายามให้เอาหัวลงน้ำ(ดำน้ำ)
หลังเลิกเรียนนะโมหัวไม่เปียกเลยจ้า
เพราะครูทำยังไงนะโมก็ไม่ยอมเอาหัวจุ่มน้ำ
ครูได้แต่เอาน้ำราดหัว ให้เปียกเผื่อจะคุ้นเคย

หลังจากเรียนหม่ามี๊พานะโมไปเล่นน้ำที่คอนโดอย่างสม่ำเสมอ
นะโมยังคงกลัวเช่นเดิม เกาะหม่ามี๊แน่นไม่ยอมปล่อย

ครั้งล่าสุดที่เราไปว่ายน้ำกัน
นะโมยอมลอยตัวไปคนเดียว
โดยใส่ห่วงยางเด็กไว้ที่แขนได้แล้ว
และหม่ามี๊เดินตามอยู่ห่างๆ

ซ่อนหา

ชอบเพลงนี้แบบประหลาดเมื่อฟังครั้งแรก เรารู้สึกเศร้า ตั้งแต่ทำนอง และเนื้อเพลง เหมือนว่าเราตามหาอะไรสักอย่าง และดีใจที่ได้เจอ ถ้าสิ่งนั้นมันมีอยู่สักวันคงเจอ
แต่เราอาจจะตามหาสิ่งที่มันไม่มีอยู่จริง หรือถึงมีแต่เราไม่มีวันหาเจอ

เด็กๆ ส่วนใหญ่น่าจะชอบเล่นซ่อนหา
นะโมก็เช่นกัน เด็กคงมีความสามารถพิเศษที่คิดว่าตัวเองหายไป
ไม่ว่าจะไปซ่อนที่ไหนก็ตาม ที่ความเป็นผู้ใหญ่อย่างไรหาเจอแน่นอน
แต่เด็กก็ตื่นเต้น สนุกสนานทุกครั้งที่เราหาเขาเจอ
และสนุกทุกครั้งที่หาเราเจอ

หรือว่าเด็กอยากให้เราหาเจออยู่แล้ว ถ้าเราไม่พบกันคงแย่เนอะ

เขียนมาถึงตรงนี้จู่ๆ ก็คิดว่าสิ่งที่เราตลกเวลาเห็นเด็กๆ ทำในตอนไปซ่อน
ความจริงแล้ว เด็กเขาไม่ได้ตั้งใจซ่อนจริงๆ
เขาหวังให้เราหาเขาเจอ และยังไงเขาก็หวังจะหาเราเจอ

"หม่ามี๊ปิดตาละนะ 1...2....3........10 เอาหรือยัง"

ความหวังที่ว่าเราคงจะได้พบกัน..สักวัน

เสียง

เสียงเป็นสิ่งที่นะโมสนใจ
ไม่ว่าเสียงจะเบาแค่ไหนเด็กจะได้ยินเสมอ
"หม่ามี๊ นั่นเสียงอะไร"
ถ้าเป็นคนหวั่นไหว และกลัวก็อาจจะหวั่นใจว่ามีเสียงจริงไหม

ตอนเด็กๆ แม่ของหม่ามี๊สอนว่าไม่ว่าจะได้ยินเสียงอะไรตอนกลางคืน
ก็ให้ห้าม "ทัก" หมายถึงถามนั่นเอง ตอนเป็นเด็กจึงปล่อยให้ตัวเอง
คิด และสงสัยเกี่ยวกัยเสียงที่ได้ยิน
ลามไปถึงทำเป็นเหมือนไม่รับรู้ว่ามีเสียงนั้นอยู่จริง
หรือทำเป็นคิดว่าเราหูแว่วไปเอง

โชคดีที่หม่ามี๊เป็นคนหูไว จมูกไวด้วย
ไม่ว่าเด็กจะถามว่าเสียงอะไร หม่ามี๊ก็จะได้ยินด้วยเสมอ
แม้บางครั้งก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเสียงอะไร
แถมแอบกลัวหน่อยๆ ว่าเอ๊ะ! นี่เรียกว่าการทักเสียงในเวลากลางคืนไหม

เสียงแอร์ไงครับ พัดลมแอร์
เสียงชิงช้า มันแกว่งเวลาเรานั่ง
เสียงแมวไงได้ยินไหม มันทะเลาะกัน
เสียงเครื่องบิน
เสียงเฮลิคอปเตอร์
เสียงช่างซ่อมเครื่องยนต์
เสียงลมพัด
เสียงไม้ลั่น
เสียงนกร้อง จิ้งจก ตุ๊กแก สารพัดจะได้ยิน

และหลังจากนั้นเมื่อเด็กได้ยินเสียงที่คล้ายกับที่หม่ามี๊เคยบอก
"หม่ามี๊ เสียงเครื่องบิน"
"หม่ามี๊เสียงชิงช้า"​ ซึ่งบางทีชิงช้าไม่ได้แกว่งสักหน่อย

เป็นกิจกรรมตอบคำถามที่สนุกมากอีกอย่างหนึ่ง

ไม่ว่าเธอจะเป็นยังไง ฉันก็ยังรักเธอ

ยามเช้าที่แสงสว่างส่องเข้ามา
เสียงนกปลุกร่างกายให้ตื่นขึ้น
ชีวิตอาจจะไม่ได้ราบรื่นตลอดเวลา
แต่เช้าก็มาพร้อมความสดชื่น
เหมือนการตื่นนอนของเด็กน้อย รอยยิ้ม และเสียงหัวเราะที่มอบต่อโลกใบนี้

เหมือนดอกไม้เล็กๆ ที่เบ่งบาน
ไม่ว่าจะเคยไม่ทำอะไรเลย
เคยทำผิด เคยทำได้ดีมาก
เคยมีความหมาย เคยไร้ความหมาย
เคยทุกข์แสนสาหัส เคยสุขแบบที่ไม่เคยนึกฝัน
เราก็ล้วนเป็นตัวเรา
เติบโต เบ่งบาน ทำหน้าที่เป็นตัวของตัวเอง

"ฉันเป็นอะไรก็ได้เท่าที่ฉันต้องการ"
เด็กไปที่ไหนก็เติบโตงอกงาม

ร่องรอย 2

ในบ้านนี้ยังคงมีเสี้ยวส่วนมากมายของนะโม
ร่องรอยหนึ่งคือบนผนังห้องนอน
งานแสดงผลงานศิลปะที่นะโมระบาย และหม่ามี๊ชวนเอามาติด
แรกๆ ก็มีไม่กี่ใบ
นม : ติดสูงๆ นะหม่ามี๊

เมื่อเข้ามาในห้องจะนั่งดู นอนกินนมดู เกือบทุกวัน

นม : school bus รถตัก กระต่าย รถไอติม รถขยะ เครื่องบิน นะโม
มม : แล้วอันดำๆ นั่นอะไรอ่ะ
นม : รถตุ๊กๆ
มม : จำได้ด้วย
นม : นะโมระบายสีเอง

ยังทำใจแกะออกไม่ไหว ปล่อยไว้ให้เป็นร่องรอยสะท้อนความในใจ

ช่วงยากเวลาอยู่กันแค่ 2 คน

ช่วงเวลายากลำบากที่เราสองคนผ่านมาคือช่วงป่วย
เราทั้งสองใช้ยาโฮมิโอ เนื่องจากเป็นสิ่งที่หม่ามี๊ตัดสินใจเรียนเพิ่มเติม
เพื่อเอามาดูแลสุขภาพองค์รวมของเรา และมุ่งสร้างภูมิคุ้มกันให้นะโมเติบโตแบบไม่ต้องไปผจญภัยในโรงพยาบาล

ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมานะโมป่วยมากไม่บ่อยนัก 2-3 ครั้งได้
เวลาดูแลจะต้องใส่ใจมากเป็นพิเศษ เพราะต้องคอยสังเกตว่าทำอะไรแล้วอาการดี
ทำอะไรแล้วอาการแย่ลง ต้องคอยเช็ดตัวไม่ให้อุณหภูมิเกิน 40
แต่เราก็ตั้งใจทำได้ และมั่นใจว่าเราเอาอยู่

หลายครั้งที่หม่ามี๊ไปไหนไม่ได้เข้าห้องน้ำไม่ได้ อาบน้ำไม่ได้เพราะนะโมอยากอยู่ด้วยตลอดเวลา หรือ "นะโมจะไอ ฮือๆ" คือแปลว่านะโมกำลังจะอ้วก

ครั้งหนึ่งหม่ามี๊ไม่สบายและบอกนะโมว่า "หม่ามี๊ไม่สบายนะวันนี้ขอนอนหน่อยนะ นะโมอยู่คนเดียวก่อนนะ"​ รู้สึกตัวเป็นพักๆ และรู้ว่านะโมมานั่งเล่นของเล่นอยู่ข้างตัวที่เรานอนเงียบๆ ไม่ส่งเสียงดัง ไม่ปลุก หม่ามี๊ขอบคุณนะโมมากที่ช่วยให้เราสองคนผ่านมันไปได้

บันทึกยาที่นะโมกินคือ Cal-carb เหมือนหม่ามี๊ (นะโมกลัวโดนทอดทิ้ง) ,
Pulse (รู้สึกโดดเดี่ยว) และในวันสุดท้ายที่เราเจอกัน คือ Ant-tart ขวดยายังวางอยู่ที่เดิมฉันยังคอยมองมันอยู่นาน เหมือนว่ามันยังเป็นวันนั้นที่เด็กน้อยยังอยู่

ช่วงเวลาแม่ลูก

เมื่อวานตอนค่ำน้องกิ๊ฟมูลนิธิเมล็ดฝันทักมา
ว่ากิจกรรมทำของเล่นเด็กที่เราจองไปเกือบทุกเดือนของเดือนกันยายนนี้คือวันที่ 28

ทำให้หม่ามี๊คิดถึงนะโมและไม่มั่นใจว่าจะตอบน้องกิ๊ฟว่าอย่างไรดี

คิดถึงช่วงเวลาที่เราไปเล่น ทำของเล่น กับที่นี่
เราพากันไป 5 ครั้งได้ และแต่ละครั้งนะโมก็ได้เรียนรู้
ช่วงเวลาที่แม่ลูกจะไ้ดสนทนากันในเวลาทำของเล่น
ของเล่นที่ทำเองแต่สร้างสรรค์ไม่เหมือนใคร
 มีครูคูมิ ที่ตอนแรกนะโมเขินอายแต่ตอนนี้จำชื่อได้
ร้องเพลงญี่ปุ่น เล่นของเล่นที่ทำจากผ้า ได้ซื้อรถบัสที่ทำจากผ้า
ถนนกล่องกระดาษ ลูกบอลผ้า ตกปลาผ้า
ขับรถกล่องกระดาษด้วย สนุกที่สุดน่าจะเป็นได้ขับรถจากกล่องกระดาษ
ที่นะโมและหม่ามี๊ช่วยกันทำ

มม : เดี๊ยวเสาร์นี้เราไปโรงเรียนกันไหม
นม ; ไม่ไป
มม : โรงเรียนที่มีคุณครูคูมินะ
นม : ไป หม่ามี๊นะโมจะไปหาคุณครูคูมิ

ไป

ลังเลว่าจะตอบเขาไปอย่างไรดี ยกเลิกไปเลย
หรือเลื่อนไปก่อนและเก็บเอาไว้จนกว่านะโมจะกลับมา

เครื่องบิน

วันนี้ขึ้นเครื่องบินไปทำงานที่เชียงใหม่

เด็กชอบเครื่องบิน เวลามีเครื่องบินๆ ผ่านก็จะชี้ชวนกันดู
นม : หม่ามี๊ เครื่องบิน ลำใหญ่มาก
มม : ช่าย บ๊าบบายเร็ว
เด็กน้อยโบกมือตาม
นม : เครื่องบินไปไหน
มม : บินไปหาป่าปี๊ที่เชียงราย เราขึ้นเครื่องบินไปหาป่าปี๊ที่เชียงรายกันไหม
นม : ไป

หม่ามี๊เคยพานะโมขึ้นเครื่องบิน 2 ครั้ง ตอนเดือน กพ.ตอนนั้นยังไม่สองขวบเลยไปเชียงรายนะโมชอบเครื่องบินและนั่งได้โดยไม่ร้องไห้
ทุกครั้งที่มาสนามบินนะโมจะสนุกกับการไปยืนดูเครื่องบินลำใหญ่ๆ กัน

วันนี้หม่ามี๊ดูเครื่องบินคนเดียว