เราทั้งสองใช้ยาโฮมิโอ เนื่องจากเป็นสิ่งที่หม่ามี๊ตัดสินใจเรียนเพิ่มเติม
เพื่อเอามาดูแลสุขภาพองค์รวมของเรา และมุ่งสร้างภูมิคุ้มกันให้นะโมเติบโตแบบไม่ต้องไปผจญภัยในโรงพยาบาล
ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมานะโมป่วยมากไม่บ่อยนัก 2-3 ครั้งได้
เวลาดูแลจะต้องใส่ใจมากเป็นพิเศษ เพราะต้องคอยสังเกตว่าทำอะไรแล้วอาการดี
ทำอะไรแล้วอาการแย่ลง ต้องคอยเช็ดตัวไม่ให้อุณหภูมิเกิน 40
แต่เราก็ตั้งใจทำได้ และมั่นใจว่าเราเอาอยู่
หลายครั้งที่หม่ามี๊ไปไหนไม่ได้เข้าห้องน้ำไม่ได้ อาบน้ำไม่ได้เพราะนะโมอยากอยู่ด้วยตลอดเวลา หรือ "นะโมจะไอ ฮือๆ" คือแปลว่านะโมกำลังจะอ้วก
ครั้งหนึ่งหม่ามี๊ไม่สบายและบอกนะโมว่า "หม่ามี๊ไม่สบายนะวันนี้ขอนอนหน่อยนะ นะโมอยู่คนเดียวก่อนนะ" รู้สึกตัวเป็นพักๆ และรู้ว่านะโมมานั่งเล่นของเล่นอยู่ข้างตัวที่เรานอนเงียบๆ ไม่ส่งเสียงดัง ไม่ปลุก หม่ามี๊ขอบคุณนะโมมากที่ช่วยให้เราสองคนผ่านมันไปได้
บันทึกยาที่นะโมกินคือ Cal-carb เหมือนหม่ามี๊ (นะโมกลัวโดนทอดทิ้ง) ,
Pulse (รู้สึกโดดเดี่ยว) และในวันสุดท้ายที่เราเจอกัน คือ Ant-tart ขวดยายังวางอยู่ที่เดิมฉันยังคอยมองมันอยู่นาน เหมือนว่ามันยังเป็นวันนั้นที่เด็กน้อยยังอยู่
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น