เราเริ่มวางแผนว่าเราจะเลี้ยงนะโมยังไง
ให้เราก็สามารถหาเงินเลี้ยงเขาได้
และได้ให้เวลาเลี้ยงเขาไปด้วยได้
เลยตัดสินใจจะหาโรงเรียนอนุบาลเล็กๆ
ที่เราไหว และเขาไหว
น้าช่วยตระเวนหาและพานะโมไปดู
ในที่สุดก็ได้โรงเรียนใกล้ๆ บ้านน้า
เด็กเล็กเลิกเรียนบ่ายสามโมง
และเราไม่อยากให้เขาต้องรอและไม่มีใครไปรับหากเราเลิกงานช้า
วันไปส่งเพื่อลองเรียนครึ่งวัน บอกเด็กว่าเดี๋ยวหม่ามี๊ไปรอที่ร้านกาแฟแล้วจะมารับ
ส่งเด็กแล้วเดินไปแอบดูข้างๆ รั้ว วันแรกผ่านไปอย่างร่าเริง
เด็กยังตื่นเต้น เราไปนั่งทำงานรอเวลาไปรับอย่างใจจดใจจ่อ
เข้าใจอารมณ์แม่เป็นห่วง ขนาดวันนี้ลองเรียนแค่ 2 ชั่วโมงเองนะ
วันที่สองเด็กเริ่มรู้ อิดออด ไม่อยากไปหาครู
ต้องปลอบปรโลม และสัญญาเช่นเดิมว่าเดี๋ยวจะรีบมารับนะ
เรายังแอบไปดูที่ข้างรั้ว
เด็กเดินเข้าห้องวางกระเป๋า เอามือป้ายตาป้อยๆ
ไม่ได้ร้องไห้โฮเหมือนคนอื่น แต่หม่ามี๊รับรู้ได้ว่า
หนูคงรู้สึกโดดเดี่ยวที่ต้องออกไปเผชิญโลกคนเดียว
รู้สึกสงสารจับใจจนน้ำตาไหลออกมา เด็กน้อยของหม่ามี๊คง
ใช้ความเข้มแข็งมากเลยนะ ที่ไม่ร้องไห้ออกมา
หม่ามี๊จะรีบไปรับนะ
ตอนหม่ามี๊ไปรับแล้ว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น