เขาคงเดินเข้ามาแวะทักทายของเล่นเพื่อนเก่า แล้ววิ่งปรู๊ดตรงไปที่ประตูห้องของเรา หมุนเปิดด้วยความคุ้นเคย
“กึก” แต่คราวนี้ประตูเปิดไม่ออก และไม่มีใครเปิดออกมา เด็กหันมาถามว่า “ทำไมมันล๊อค” คำถามเดิมที่มักจะถามเป็นประจำ แต่คำตอบของครั้งนี้คือคนที่เคยอยู่ในนั้นไม่อยู่อีกแล้ว
เด็กเดินกลับออกมาเปิดตู้เย็นหยิบช็อกโกแลตลูกบอลออกมา แกะกินเหมือนทุกวันที่เคยทำ ในตู้เย็นนั้นยังคงมีช๊อกโกแลตอยู่เสมอมา เหมือนรอคอยให้เจ้าของกลับมากิน
เดินไปเล่นสไลด์เดอร์อันเดิมที่ตอนนี้คงเล็กกว่าตัวเขามากแลัว
เด็กจากไปแล้วพร้อมกล่องของเล่นใบใหญ่ ทิ้งไว้เพียงร่องรอยองเศษฟอยห่อช๊อกโกแลต เป็นการกวาดเศษขยะที่มีความทรงจำลอยวนอยู่ในอากาศรอบตัว
ระลึกถึงกันวันฟ้าหม่น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น